In ootmoed buig ik mij voor U, Liefde, als heiligste Openbaring Gods. Gij, die denkunstenaar bezielt, vervul ook mijn gemoed. Niets mag daarin achterblijven dat strijdigis met Uwe wet. De kunstenaar moet liefhebben en niets dan dat! Bestraald door ’t zachte, maar blijde licht der liefde, wordt allesin dit leven belangwekkend, al het leed en al de vreugde der wereld. De zoete ontroeringwordt door u alleen gewekt, zij, die alleen in staat is mijn ziel te verheffen totde hoogte, waarvan zij gelijkmoedig, in machtige kalmte, kan neerzien op al het stoffelijke.Dat is geen vreugde, geen droefenis: ’t is een weelde die daarboven gaat. O, ik voelmij U nader, God, wanneer Uwe Liefde mij doorstraalt. Ik kan, ik vermag dan de tolkte wezen Uwer taal. Als gij mij inblijft, Liefde, dan zal mijne pen niet falen, ende beelden, die zij teekent, zullen liefde wekken bij anderen.

Ik ben zoo vaak U ontrouw geweest, en ik kan niet buiten U! O, dat mijn ziel heilheeft kunnen zoeken buiten U! Wreed, neen rechtvaardig straftet Gij mij door ver teblijven als ik weder om U riep, boetvaardig en berouwvol. En dan opeens, daar waartGij weder terug en deedt mij juichen! Mijn ziel was weer een reine woning voor U!Gij verwaardigdet U daarin te wijlen, waar zooveel slechts in gehuisd had! O, Goddelijke,daarin openbaardet Gij Uw wezen: Gij had deernis met mijne arme ziel. En ’t was weer licht daarbinnen.

Ik weet het: Gij zijt niet grillig, dat is de mensch alleen. Waar gij U afwendt, daarheeft de zonde post gevat. Buig dan, zonde, belager van mijn geluk, verlaat mij, gun mij de hemelvreugdevan een kunstenaar, van een edel mensch. Gij zult wijken, want ik dien U, Liefde.[1]