HERMELIJN
„Een kranige meid,” zei een der officieren tot zijn buurman.…. (blz. 3.)
SCHIEDAM
H. A. M. ROELANTS
I.
De stoomboot »Menado” had zoo juist de Rietlanden verlaten voor haar grooten overzeeschentocht; de muziek van Sonneman had het »Wien Neerlandsch bloed” doen hooren en er wasmet zakdoeken gewuifd nat van tranen. De kolonialen hieven een herhaald »Hoera” aanen het groote schip schoof langzaam en statig voorbij de groetende en schreiende menschengroepen,die op den steiger zoolang zij konden bekende gezichten naóógden als om elk hunnertrekken beter in den geest te prenten.
Zoolang mogelijk bleven ook de passagiers over de verschansing gebogen; was Amsterdamnog in zicht, dan scheen de reis niet begonnen; als men vergeten kon zich op een zeekasteelvan 3000 tonnenmaat te bevinden, zou men bijna gelooven, eenvoudig terug te keerenvan een uitstapje op een havenboot naar Zeeburg.
Het was dezelfde Handelskade met de witte koppen van haar duc d’alven, dezelfde schepenmet hun verschillende vlaggen, dezelfde rij donkere pakhuizen met oude gevels of nieuwerozige gebouwen, diepe kijkjes gunnend langs schilderachtige grachten, de zwart berooktetorens van Montalban, der Oude-, Zuider- en Westerkerk; dieper in de Koepel van hetDampaleis, naast de slanke spits der Nieuwe kerk, de ronde, grauwe Schreierstoren,de houten loods, die het Centraalstation verbeeldt, en verder huizen en niets danhuizen, waar ten minste geen schepen liggen en over alles een scherpe Aprilzon, geestigen grillig langs een geveltje strijkende, een binnenwatertje doende glimmen, een rooddak gloeien, het glazen dak van het Volksvlijtpaleis schitteren in zilverglans, eenpar