IN EXTREMIS.
„’t Gaat hard achteruit met mij, harden toch langzaam; ik klaag niet, ô neen, ik zeg als mijn Amat:„Het moet, ’t kan niet anders” en ik geloof, dat ditbewustzijn mij kalmte geeft, kalmte wel noodig in de lange, langeeenzame uren, welke ik doorworstelen moet, alleen met mijn pijnen, mijnangsten en mijn herinneringen.
„Aanspraak door bezoeken heb ik genoeg, maar’t is altijd hetzelfde van voren af aan, ik word er nogellendiger door; ’t eenige goeds wat die visites hebben is, datzij mij weer naar mijn eenzaamheid doen verlangen en ten minste heteerste uur van mijn alleenzijn dragelijk maken. Lezen gaat ook bij dendag minder goed, ’s morgens één courant, ’savonds iets heel lichts; de nacht kruipt om in hoesten, hoesten, nogeens hoesten. Vergeef mij, ik merk dat ik over niets schrijf dan over[6]mijzelf, dat komt er nu van als men zoo geheelen al teruggebracht is tot zijn eigen ik.
„Ik wist tot nu toe niet, dat ik zelf zoo hopeloosleeg, hol en vervelend van binnen was, nu weet ik ’t tot mijnschade.
„Soms alleen vind ik het onderhoud met mezelfminder écouerant; ’t isdan wanneer het een of ander plannetje opkomt in mijn suffen geest. Ikheb zooveel plannen gemaakt in mijn leven, geen wonder dat zij mij nietmet rust laten op mijn ziekbed, dat weldra mijn sterfbed zalworden.
„Maar dit is een plan van geheel anderen aard,niet het bestek van een brug of gebouw, maar doodeenvoudig voor’t stukje toekomst dat mij rest, een stukje, waaraan dagelijksgeknabbeld wordt, door de onverbiddelijke ziekte, en dat ik bij het uurkleiner en kleiner zie worden.
„’t Zal nog een maand duren, denk ik, dedokter spreekt van twee, drie. Ik hoop dat de man ongelijk heeft, wantonder ons gezegd dat leven