Betuwsche Novellen
en een Reisgezelschap.
“Hei je ’t neis1 uut ’t darp al geheurd?” vroeg de daglooner Peter Janssen aan zijn vrouw, die bezig was om voor haar vermoeiden echtgenootde avondpap op te doen. “Hei je ’t al geheurd Net, hoe miseroabel gauw de weduwvrouw van Cloas Hermsen hoar man is noagestapt?”
“Wat zei je!” riep de huismoeder verbaasd, terwijl ze den aarden schotel met pap op tafel zette: “Is manke Heintje dood? Weljong, jong, die twee hebben mekoar dan niet lang allinnig geloaten. Cloas is van de leinte gesturven, en Heintje—da’s noukrek zes moanden loater! Jong, jong, ’t is veur Wiege-Mie ’en heel ding; woar mot ze noa toe? ze het niks, geen spier; neejenen breien kan ze, moar da’s alles, en ik geleuf niet, dat ze ’t nog al te best duut.—Nou stil blagen!” vervolgde vrouw Janssen,hare vier spruiten toesprekende, die hunkerende de roggemeelspap zagen dampen: “moeder kan niet alles te geliek. He’k nouooit van m’en lêven! Ze zal zoo um de vieftig zin gewêst, en Wiege-Mie was met St. Jan achttien joaren in ’t darp.—Loawweerst bidden Peter, de kienders drammen en sjenken da’k m’n eigen woorden niet heuren kan!”
Janssen nam het pijpje uit den mond, drukte de pet voor de oogen, en vrouw Janssen gaf haar oudsten telg een duw met een dreigendenwenk om de oogen dicht te doen.
Men bad—Peter bad ernstig met een dankbaar hart; Willem, zijn buurman, had zeker zulk heerlijk avondeten niet voor zijne vrouwen kinderen. Zijn gebed was reeds geëindigd, maar toen hij over den rand van zijn pet de roode wangen van zijn goede vrouwen de kinderen beschouwde, toen deed hij de oogen weer dicht en zei nog eens: “Ik dank U goede en groote God, amen.”
Vrouw Janssen had ook wel gebeden, maar zij was een weinig afgedwaald: manke Heintje was toch gesturven; ze dacht er over,wanneer de begroafenis zou wêzen; of er op ’t arfhuus ook wat van heur goajing zou zin, en zoo almeer, totdat ze eindelijkbedacht, dat de goede God haar ook wel eens had kunnen oproepen en, “hoe [2]ellendig Peter dan met de kienders zou zin blieven zitten,” en er kwam een traan in haar oog, en ze was innig dankbaar datzij nog was gespaard gebleven, en ze zei zacht tot den Vader in den Hemel: “Ik dank U goede en groote God, amen.”
De kinderen hadden hun “Heere zêgen,” enz. spoedig afgerammeld, en gluurden nu eens naar den dampenden schotel met pap, endan weder naar hunne ouders, om te zien, of ze nog niet haast gedaan hadden.
Vader zette de pet weer op het hoofd; moeder gaf het teeken om te beginnen, en eer vijftien minuten waren verstreken, wasde pap uit den schotel naar de respectieve magen verhuisd.
Het gezin was verzadigd en de kinderen werden spoedig ter rust gelegd. Peter rakelde het vuur aan den haard nog eens op. Netbood haar jongste kind, dat in een kribje had liggen slapen, de moederlijke borst, en ’